'' ....Κυριακή 02.09.2007...ώρα 22.30 σκέφτομαι όλη την μέρα και αποφασίζω να γράψω.. δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα.. όχι πως υπάρχει περίπτωση να ξεχάσω την σημερινή μέρα...άλλα κυρίως για όλες τις λεπτομέρειες.
Το ραντεβού μας ήταν στην Μεγαλόπολη, ξεκίνησα λοιπόν πρωί με ένα τρομερό άγχος το τι θα βρω και το τι θα δω εκεί που πήγαινα.
Η τηλεόραση όλες αυτές τις μέρες έδειχνε εικόνες έντονες ...δραματικές περιγραφές ανθρώπων.. κραυγές για βοήθεια ..αναζήτηση νεκρών ..μια μεγάλη ελληνική τραγωδία.... φωτιές παντού αέρας τρελός.....κόσμος ταλαιπωρημένος από πόνο από τρόμο.. από απόγνωση ...από σύγχυση για την αδικαιολόγητη καθυστέρηση βοήθειας....
Πέρασα να πάρω την Ελένη η οποία ήταν έτοιμη να κάνει πίσω...και όμως φορτώσαμε και από το σπίτι της πράγματα φόρμες για παιδιά σεντόνια κουβέρτες και σκυλοτροφή...ναι σίγουρα κάποιο σπίτι θα είχε ΕΝΑ σκύλο να δώσουμε τροφή.
Ξεκινήσαμε για το ραντεβού με τους άλλους εθελοντές
Η διαδρομή ήταν ευχάριστη όσο η κουβέντα μας αφορούσε θέματα περί διακοπών σπιτιών και φίλων διασταύρωση για Τρίπολη είδαμε την πρώτη ταλαιπωρημένη φύση.. λίγο πριν μπούμε στην περιοχή της Μεγαλόπολης το τοπίο είχε αρχίσει να γκριζάρει τόπους τόπους...
Λίγο καμένο αρκετό πράσινο....λίγο πράσινο αρκετό καμένο...
Τα βουνά κάποια τυχερά με τις πλάγιες τους γεμάτες ζωντανά πράσινα δεντρα.. έδειχναν ότι υπάρχει ελπίδας άλλα βουνά όμως αυτά τα άτυχα με τα νέκρα δέντρα πάνω τους ..αφαιρούσαν κάθε αισιόδοξη σκέψη..
Μετά από μιάμιση ώρα διαδρομής φτάσαμε στην Μεγαλόπολη.. ήταν όλοι εκεί συνεπής στο ραντεβού...τον κονβόι ξεκίνησε.. μπροστά τα αυτοκίνητα και πίσω οι μηχανές.. ήμασταν πολύ τυχεροί που στην έκκληση που κάναμε για εθελοντές μας άκουσαν αυτά τα καταπληκτικά παιδιά από το transalp club.....στροφές αρκετές...η Ελένη αν και συνήθως ζαλίζεται στις στροφές πρέπει να βγάλει φωτογραφίες το τοπίο.. και αυτό κάνει αν και τα χέρια της τρέμουν...έχει φοβηθεί μήπως και τραβήξει κάποια φωτογραφία που δεν θα άντεχε να δει.
Φτάνουμε στο Λεοντάρι όπου μας περιμένουν για να μας οδηγήσουν στο σχολείο για να ξεφορτώσουμε και να δώσουμε όλα αυτά που φέραμε.. όλα αυτά που μαζεύαμε από τον κόσμο που πρόσφερε ότι καλύτερο είχε ..που ψώνιζε από τα σούπερ μάρκετ νερό αλεύρι ζάχαρη γάλα ρύζι μακαρόνια κονσέρβες πετσέτες πιάτα σεντόνια νυχτικά εσώρουχα παιχνίδια...πόσες προσφορές δεν είχαμε από φίλους που έχουν δικά τους σουπερμάρκετ και έστειλαν παλέτες με όλα τα αναγκαία...Μεγάλη καρδιά μεγάλη ψυχή έχουμε εμείς οι Έλληνες.
Φτάνοντας λοιπόν στο Λεοντάρι βρήκαμε άλλη μια οργάνωση με εθελοντές από την Κόρινθο....
Βγήκαμε από τα αυτοκίνητα κατεβήκαμε από τις μηχανές για να ξεφορτώσουμε τα πράγματα....άλλα υπήρξε μια σύγχυση επειδή το σχολείο ήταν σχεδόν γεμάτο από προμήθειες εκεί ήταν και το κρατικό κανάλι...έπαιρνε συνέντευξη από εθελοντές....
Μας είπαν να αφήσουμε τα πράγματα σε μια αποθήκη του σχολείου και κάποια στιγμή η κοινότητα θα τα μοίραζε σε αυτούς που τα χρειάζονταν.
Το συζητήσαμε μεταξύ μας και αποφασίσαμε να παραδώσουμε όλα αυτά που με τόσο κόπο έφερνε ο κόσμος μια εβδομάδα τώρα στα γραφεία μάς κάποιο χωρίο οι ιδίοις έπρεπε να γνωρίζουμε ότι αυτά που κάποιος στερήθηκε θα τα παραλάβει κάποιος που τα έχει πραγματικά ανάγκη...
Έτσι ο υπεύθυνος εκεί μας έστειλε σε ένα χωριό όπου πολλά σπίτια είχαν καεί ολοσχερώς....είκοσι χιλιόμετρα μακριά...
Άρχισε λοιπόν το κονβόι την ανάβαση στο βουνό....η φύση ήταν ένα άγριο τοπίο.. νεκρή φύση παντού...όπου έφτανε το μάτι σου... νεκρή φύση....
νεκρή γη... χιλιάδες δέντρα τα οποία είχαν είτε μαύρο είτε γκρι χρώμα στέκονταν περήφανα χωρίς ζωή...ήταν σαν να πάλεψαν χωρίς να υπολογίσουν την δύναμη του εχθρού.. πάλεψαν ...μα δεν πρόλαβαν να καταλάβουν την τρελή δύναμη του αέρα που έφερνε τις πανύψηλες φλόγες σε δευτερόλεπτα από χιλιόμετρα μακριά...
για δευτερόλεπτα σκέφτηκα την στεναχώρια που είχα κάθε φορά που έχανα ένα λουλούδι στον κήπο μου...τρέλα μια τρέλα στο μυαλό
για όλη αυτή τη καταστροφή...άνοιξα το παράθυρο να πάρω ανάσα διότι νόμιζα ότι θα σκάσω....το εσωτερικό του αυτοκινήτου γέμισε με τη μυρωδιά του καμένου και η μαύρη εικόνα έγινε ακόμα πιο έντονη....
Φτάσαμε στο χωριό...όλα ήταν χωρίς χρώμα δεν υπήρχε σχεδόν κανείς ..τίποτα δεν έδειχνε να υπάρχει ζωή...στην πλατεία του χωριού βρήκαμε μια γιαγιά που μας έδειξε το σχολείο.. ήταν μια γιαγιά που δεν ήθελε να δείξει πόνο ούτε τρόμο για όλα αυτά που είχε ζήσει λίγες μέρες πριν.
Στο σχολείο υπήρχαν παιδιά που έπαιζαν και ένας πάπας που άρχισε να καταγράφει ότι είχαμε φέρει....τρεις φαντάροι ήταν εκεί μάλλον πρόσεχαν το χωριό.
Ξεφορτώσαμε επιτέλους με ανακούφιση όλα τα πράγματα γιατί τώρα ξέραμε ότι όλα αυτά θα πήγαιναν σε ανθρώπους που δεν τους είχε απομείνει τίποτα...
Ούτε ζώα...όλα είχαν καεί στην πλάγια....άλλα πάλι ήταν καμένα ακόμα δεμένα στις άυλες...άθαφτα..
Ούτε δέντρα ούτε λουλούδια ούτε μέλισσες ούτε μύγες ούτε πουλιά...
Και τότε ένιωσα νεκρή.. η ατμόσφαιρα ήταν όλη νεκρή ..ούτε μια φωνή ούτε ένα βέλασμα ούτε ένα γάβγισμα ούτε ΕΝΑ τιτίβισμα...τίποτα μόνο έντονη η μυρωδιά από καμένη σάρκα και ξύλο και πλαστικό...και όλα αυτά ανακατεμένα....τα πάντα τόσο μα τόσο άψυχα σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος μετά από πυρηνικό χτύπημα...
Μπήκα στο αυτοκίνητο να κλάψω ....δεν ήθελα να φανώ αδύναμη αλλά είχα χάσει κάθε ελπίδα για το κάποτε πολύ όμορφο γεμάτο ελιές και διάφορα άλλα δέντρα ..πολύχρωμα λουλούδια με τις τόσο υπέροχες μυρωδιές...δροσερό νερό και τα λευκά σπίτια με τα κόκκινα κεραμίδια χωρίο Τουρκολεκα..
..και τότε είδα ένα γαϊδουράκι ζωντανό να βόσκει στη νεκρή γη... χαρά τρελή ένιωσα ήθελα να φωνάξω τόσο δυνατά μήπως και ξεσηκώσω όλη τη φύση....τρόμαξα όταν μπήκε η Ελένη στο αυτοκίνητο...ήταν χαρούμενη...¨πάμε γρήγορα ..ακολούθησε τον κύριο με το αγροτικό...θα μας πάει σε ένα σπίτι εδώ πιο πέρα...έχει μια σκύλα που γέννησε και τα κουτάβια της πεινάνε...έχουμε τροφή για σκύλους να ταΐσουμε τα μικρά¨... έκανε σαν μικρό παιδι.. τα μάτια της έλαμπαν από χαρά...
Η καρότσα του αγροτικού ήταν γεμάτη με παιδάκια μικρά.. όλα έμοιαζαν μεταξύ τους...άκουσα τις φωνούλες τους ...μαμά μαμά φέρε τα κουταβάκια ήρθαν κάποιοι να τα ταΐσουν...
Φτάσαμε σε ένα σπίτι στο πουθενά...η οικογένεια είχε ένα μεγάλο και ένα μικρότερο σπίτι...στο ένα έμενε ο ένας αδερφός με τη γυναίκα του και τα τρία παιδιά τους και στο άλλο ο άλλος αδερφός με την οικογένεια του....και τα δυο σπίτια ήταν σχεδόν ανέπαφα αλλά είχαν καμένο τον περιβάλλοντα χώρο και όμως εκεί υπήρχε ζωή ...
η σκυλίτσα ήρθε δειλά από πίσω την ακολουθούσαν τα μικρά της το ΕΝΑ έπεφτε πάνω στο άλλο και όλα μαζί πάνω στην τροφή....λίγο πιο πέρα δυο γαϊδουράκια...ναι αυτό το μέρος είχε ζωή...ελπίδα η ελπίδα ποτέ δεν πεθαίνει ....
Όλα θα πάνε καλά είπαμε με την Ελένη την ώρα που μπήκαμε στο αυτοκίνητο να φύγουμε...θα περάσει πολύς καιρός για να ζωντανέψει το μέρος αυτό άλλα όλα θα πάνε καλά....
Φύγαμε από το χωρίο με την υπόσχεση να ξανάπαμε με αυτά που χρειάζονταν περισσότερο...κρεβάτια στρώματα σεντόνια πετσέτες πιάτα ποτήρια και λάδι...
Στο πιο κάτω χωρίο την Ποτάμια βρεθήκαμε όλη η παρέα...καθίσαμε στο μοναδικό ταβερνάκι του χωριού να φάμε και να σχεδιάσουμε την επόμενη αποστολή μας....Στο βάθος πετούσαν αεροπλάνα σε κύκλο....και όμως Κυριακή 02.09.07 υπήρχαν στην περιοχή ακόμα φωτιές δεν υπήρχε τίποτα να καεί.. το τραπέζι μας γέμισε στάχτες....τις έφερνε ο αέρας....
Φάγαμε και ήμασταν πια έτοιμοι για την επιστροφή.....40 χιλιόμετρα πιο κάτω άρχισε να αστράφτει και ξεκίνησε δυνατή βροχή ..οι μηχανές έπρεπε να σταματήσουν για να καλυφθούν ....ειρωνεία να βρέχει εκεί και λίγο πιο πίσω να καίγεται η φύση.... Ραντεβού την άλλη Κυριακή λοιπόν
Εύα....''
No comments:
Post a Comment